Van je collega’s moet je het hebben – hoe maak ik mijn mobiliteitsbeleid sexy?

“Saai. Ik kan het niet anders zeggen. Dit is toch gewoon saai?”, zei Maartje.

“Ja, ehh, hoor eens, ik snap ook wel dat elektrische fietsen er niet sexy uitzien, maar het is toch hartstikke mooi dat we ze tegenwoordig bij het station hebben staan zodat je makkelijker met de trein hier heen kunt komen?”

Saïd zuchtte maar eens diep. Hij deed zijn best het steeds makkelijker te maken met het OV te reizen, maar de dingen die hij verzon waren vooral heel praktisch en makkelijk. En nu had hij hele degelijke elektrische fietsen besteld die het tot in lengte van dagen goed zouden doen, maar zijn collega Maartje vond het maar saai. En als hij iets niet wilde was het wel dat Maartje hem saai vond. Maar dat was een heel ander verhaal.

“Kunnen we ze niet door een artiest laten airbrushen? Of dat je kunt sparen voor leuke cadeaus als je op de fiets stapt? Of dat je een extra dagje vrij krijgt? Of dat je een luxe lunch met de directie krijgt als je vaak genoeg fietst om je goede ideeën te pitchen? Dat soort dingen. Dat zou het toch aantrekkelijker moeten kunnen maken?”

Ja, daar had Maartje wel een punt, dacht Saïd, die fietsen waren dan oerdegelijk, maar het was toch mogelijk om het zo een stuk leuker te maken.

“Maar het moet ook allemaal niet te ingewikkeld worden hoor. Weet je nog dat we een soort van PC privé plan hadden? Maar dat je dan van alles zelf moest regelen en je wel moest aantonen dat je thuis niet al een computer had staan? Daar maakte niemand gebruik van. Ik stel voor dat we het simpel houden. Het moet eigenlijk voor zich spreken dat als je fietst, je vanzelf goed bezig bent. Enig idee hoe we dat doen?”, vroeg Saïd.

“Tegenwoordig heb je voldoende apps die kunnen bijhouden dat je aan het fietsen bent, die zou je daar toch voor in kunnen zetten? Die fiets en alles is het probleem niet. Het is wat we er omheen organiseren dat juist aantrekkelijk moet zijn. Zouden we onze conference calls niet bijvoorbeeld in 3D kunnen gaan doen, met zo’n virtual reality bril op bijvoorbeeld?”

Saïd zag het nog niet helemaal voor zich. De technologie moest er dan wel voor zorgen dat het jou opnam, zonder die VR bril, want anders zat je virtueel om de tafel met allemaal mensen met zo’n bril op hun hoofd.

Maartje keek naar Saïd. Hmm, dacht ze, dit gaat hem weer niet worden, ik zie al allemaal praktische bezwaren in zijn hoofd opkomen.

“Waarom moet het toch altijd zo ingewikkeld? Kunnen mensen niet eens blij zijn met wat we al hebben? Je mag hier zonder problemen een elektrische auto leasen, je krijgt een NS business card om te gebruiken, als je wilt, krijg je een fiets ter beschikking, er worden drie dagen in het jaar vrij gemaakt om je een cursus zuinig rijden te geven en deze ook up to date te houden. Ik had gewoon verwacht dat mensen vanzelf wel van deze fietsen gebruik zouden gaan maken. We hebben ze het toch ook duidelijk vertelt hoe het systeem werkt. Meer dan een appje installeren is er niet nodig.”

“Ja, Saïd, dat is allemaal waar, maar mensen moeten eerst een drempel over. En als ze dan in de fietsenstalling op het station komen en ze zien die fietsen staan, dan stroomt hun hart niet direct over van enthousiasme hoor. Het zou al helpen als we ze in de nieuwe frisse huisstijl kleuren zouden verven. Maar goed, weet je wat wij volgens mij moeten doen? Hulp vragen aan onze collega’s. We kunnen het wel allemaal zelf proberen te gaan zitten verzinnen, maar laten we nou gewoon eens van hen horen wanneer zij het aantrekkelijk vinden om de fiets te pakken en wat hen motiveert. Laten we even een lijstje maken van een man of zes en een overlegje plannen.”

“Wow. Dat zijn meer ideeën dan ik had durven dromen. Wat een goede sessie.”, Maartje glimlachte breeduit naar Saïd. Hij kon alleen maar schaapachtig terug lachen. Ze hadden even krap anderhalf uur met wat collega’s samen gezet en tien goede ideeën bedacht om die fietsen een stuk meer sexy te maken. Eén collega had een nichtje dat nogal artistiek was en die fietsen, in de huisstijlkleuren, eens even lekker zou opfrissen. Maar ook zouden ze het fietsenhok bij kantoor opknappen, want eigenlijk wilde je daar helemaal niet naar binnen. Het idee dat je cadeaus zou krijgen als je vaak genoeg van de fietsen gebruik zou maken, hadden ze laten varen. Ze vonden het niet eerlijk tegenover collega’s die ondanks de fietsen toch niet echt makkelijk met het OV konden komen. Maar daartegenover stond wel dat de gezonde snacks die uitgedeeld werden meteen bij de deur naast de fietsenstalling te verkrijgen waren. Dat maakte het makkelijker om ze daar even te pakken en met dat gefiets, kreeg je meer trek.

“Dat hebben we goed gedaan Saïd.”, zei Maartje toen ze binnenkwam. “Ik heb de statistieken van het fietsgebruik bij me en 90% van de tijd worden de fietsen gebruikt. We hebben dus geen mensen die met lege handen op het station staan en toch iedereen die wil, die pakt een fiets.” Nu was het Saïd zijn beurt om breeduit te lachen. Na drie maanden was het een succes gebleken. Het aantal collega’s dat met de trein kwam was zoveel gestegen, dat ze meer elektrische fietsen op het station hadden moeten zetten. Omdat een aantal daardoor zoveel minder kilometers met de leaseauto waren gaan rijden, hadden ze de kosten en besparingen tegen elkaar weg kunnen strepen. Ook was het geluid opgegaan om een aantal, elektrische uiteraard, deelauto’s neer te zetten, want er was best een aantal mensen dat het zag zitten om altijd met het OV te komen en alleen bij afspraken buiten de deur soms een auto nodig had.

Ineens kon Maartje alleen maar schaapachtig terug lachen…

Wat doen jullie om het OV gebruik en fietsen aantrekkelijker te maken? Welke signalen krijg jij van collega’s?

Als je met collega’s hier eens een workshop over wilt volgen, kijk dan op: “De vijf stappen naar gegarandeerde en gedragen groene mobiliteit”.

“Transport is prachtig, duurzaam transport is krachtig!”

Deel het artikel via de onderstaande buttons!