Mobiliteit is vitaliteit

Pfff, met moeite stapte Patrick in zijn auto. Het was niet dat hij geen zin had om naar het werk te gaan. Integendeel, hij had hartstikke leuk werk. Maar het was wel een eind rijden van zijn huis en het was gewoon te vroeg. Patrick was nou eenmaal geen ochtendmens. Maar ja, vanwege de woon-werkafstand en vanwege de files moest hij toch heel erg op tijd vertrekken. Het maakte hem moe en hij zat niet lekker in zijn vel. “Is het dat ik veertig ben geworden?”, dacht hij hardop. Alles leek hem meer moeite te kosten. Hij had een prima auto, maar om nou te zeggen dat hij vitaal en fris er straks weer uitstapte? Nee.

Verhuizen zat er ook niet in. Patricks partner werkte ook en die reed het hele land door. Een beetje centraal wonen was daarom wel handig, alleen hij werkte er bijna 100 kilometer vandaan. Daarbij wilde hij helemaal niet in die drukke Randstad wonen. Hij vond het heerlijk als hij vanuit huis lekker de weilanden in keek. Daarbij: ach, je went er ook wel aan, elke dag datzelfde stuk snelweg. En meestal had hij geen files en geen gekken die hem afsneden of aan probeerde te rijden door van baan te wisselen zonder te kijken. Nee, hij had het zo slecht nog niet. Alleen al dat in de auto zitten op het vroege tijdstip, het begon hem wel een beetje op te breken. Misschien moest hij op het werk eens aankaarten of ze dit niet anders konden regelen. Alhoewel ze daar in het verleden nog niet om stonden te springen. En hij moest toch ook regelmatig naar klanten die nog verder weg zaten…

“Gaat het een beetje Vrieshout?” Patrick werd aangesproken door zijn collega. Zo één die altijd fris en fruitig was in de ochtend. “Nou Harold, ik heb me wel eens beter gevoeld hoor. Me nog één keertje omdraaien in bed, had me ook geen overbodige luxe geleken.” “Ben je niet fit? Misschien moet je een keertje mee gaan sporten. Ik squash, super leuk, even lekker alle spanningen van de dag van je afzetten.” “Tsja, ja, ik weet niet of ik daar nu de energie voor heb hoor.” “Bespreek het anders eens met Anna of je niet wat flexibelere werktijden aan kunt houden of een dagje in de week kunt thuiswerken. Volgens mij scheelt het zo een uur langer slapen als je niet hier op kantoor hoeft te komen.” “Ja, maar, dat is toch onhandig, ik moet er toch ook zijn om te overleggen.” “Ja, hoor eens, je moet ook fit zijn om je werk goed uit te kunnen voeren. Als je chronisch slaaptekort hebt, ben je ook niet op je scherpst.”

Even wennen was het wel voor Patrick. Na zijn gesprek met Harold had hij toch eens de stoute schoenen aangetrokken en het overlegd met Anna. Zij was ook niet onverdeeld enthousiast geweest. “Nou, zoek eerst maar eens uit hoe vaak je hier gemist kan worden dan. Als jij kunt laten zien dat je regelmatig een dag in de week gewoon solitair werk zit te doen waarbij je niet met klanten of collega’s hoeft te overleggen, kunnen we er eens naar kijken.” Dat klonk Patrick als een uitdaging. En uitdagingen hield hij wel van. Dus hij ging het bijhouden. De ene week zat hij op een dinsdag eigenlijk alleen maar achter het tekenprogramma en de andere week was de donderdag beter uitgekomen. En ja, natuurlijk maakte hij dan wel even een praatje met een collega of stemde hij even kort wat af, maar hij wist ook wel dat dat via de app of telefoon ook had gekund. Dus na twee maanden had hij de stoute schoenen aangetrokken en Anna gepresenteerd dat hij best een dag in de week thuis kon werken. Of bijvoorbeeld wel naar een klant halverwege huis en kantoor, maar dan hoefde hij niet eerst het hele eind naar kantoor te rijden. Ze had het goed gevonden dat hij het ging proberen. De eerste keer had hij het maar gek gevonden. Een uur extra slapen. Het voelde als vakantie. Maar hij ging gewoon aan het werk en was lekker efficiënt bezig geweest. Na drie maanden merkte hij dat hij zich al wat beter begon te voelen. Dat merkte Harold, dus ook die liet er geen gras over groeien. “Zeg Vrieshout, ga je nou nog een keertje mee squashen?” “Nou ok dan, dinsdag, gelijk uit het werk, woensdag werk ik thuis, dus dan komt het misschien minder hard aan.” Na een tijdje had hij in de gaten gekregen dat de vrijdag na het werk eigenlijk nog veel beter uitkwam. Zo’n vrijdagavond deed hij niks anders en dan had hij een weekend om de spierpijn weg te werken.

Even wennen was het ook wel voor collega’s. Maar het leek te werken en dus was het tijd om er maar beleid op te maken en het voor vrijwel iedereen mogelijk te maken om thuis en/of flexibel te werken. Niet iedereen maakte er gebruik van. Harold was bijvoorbeeld liever op de zaak dan tussen zijn drie jonge kinderen en Jannie vond het maar niks om in zo’n leeg huis de hele dag alleen te zitten. Maar het kon wel en dat vond iedereen eigenlijk wel prettig. Patrick voelde zich ondertussen een stuk lekkerder, was minder vaak ziek, koste daardoor minder en droeg ook nog eens bij aan de CO2 reductiedoelstelling die het bedrijf had gezet. Hij stootte ongeveer 20% minder uit natuurlijk en drukte behoorlijk op de balans met al zijn kilometers.

Ben jij of ken jij een Patrick? Wat zou jij doen? Is thuiswerken bespreekbaar, of standaard beleid bij jullie? Ik ben benieuwd naar hoe vaak het nog voorkomt dat dit niet echt geregeld is, dus laat het hieronder weten.

 

“Transport is prachtig, duurzaam transport is krachtig!”

Deel het artikel via de onderstaande buttons!